اگر کسی به اندازه‌ای که دوستش دارید دوستتان ندارد،
رابطه‌تان را تا نا کجا ادامه ندهید،
به خودتان امید ندهید که بالاخره روزی دوستم خواهد داشت،
اینکه گاهی از طرف او پذیرفته می شوید وگاهی نمی شوید،
کلافه تان خواهد کرد،
گویی در جا می دوید،
هر چقدر تلاش می کنید،
به جایی نمی رسید،
این نرسیدن دایمی خسته تان می کند،
خشمگین می شوید،
افسرده می شوید،
خودتان را قانع نکنید که اگر دوستم نداشت این همه مدت نمی ماند،
او بخاطر خودش با شما مانده،
شما با توجه و محبتی که به او می کنید احساس دوست داشتنی بودن به او می دهید،
غرورش را ارضا می کنید و باعث رشد عزت نفسش می شوید،
پس چرا با شما ادامه ندهد؟
وقتی به کسی که دوستتان ندارد نزدیک می شوید،
گویی به کاکتوس نزدیک می شوید،
هرچه بیشتر نزدیک شوید،
بیشتر زخمی می شوید،
پس کاکتوس هایتان را رها کنید،
در صورتیکه محبوب تان واقعا شما را دوست داشته باشد،
تمام تلاشش را برای جبران رفتارهای متناقض و بی توجهی های گذشته اش انجام می دهد…
کاکتوس هایتان را رها کنید
به قصد اصلاح، درمان و یا هدایت با کسی ازدواج نکنید! و فراموش نکنید ازدواج درمانگاه نیست. چشمتان را خوب باز کنید ببینید آیا با همین خواستگارتان بدون هیچ تغییر و اصلاحی در رفتارش، عقایدش، وضع علمی و مالی‌اش می‌توانید زندگی کنید یا نه؟ و بر مبنای همین الان، کاملا واقع بینانه، تصمیم بگیرید.
اینکه یک دختر جوان و پاک دوستت داشته باشد
و اولین کسی باشی که عجایب عشق را برای او آشکار می‌کنی، شادی بسیار بزرگی است.
اما به‌دست آوردن این #عشق ساده‌ترین کار در دنیاست؛
زیرا گرفتار کردن قلبی که هیچ تجربه‌ای در عشق ندارد
مانند وارد شدن به شهری بدون استحکامات و بی دفاع است!
عدم طرح سئوالات کافی به خاطر مقررات غلط
نشانه های هشدار دهنده را نادیده می گیریم.
سازش زود هنگام و عجولانه.
تسلیم نیاز جنسی شدن.
تسلیم زرق و برق های مادی و ظاهری شدن.
نادیده گرفتن تردیدها.
مقدم دانستن تفاهم بر علاقه و محبت.
فکر می کنیم که می توانیم تغییرش بدهیم.
فکر می کنیم که بعد از ازدواج مشکلات کمتر می شود.
- حق نداریم به خانواده‌های هم توهین کنیم.
- حق نداریم مسائل و مشکلات کهنه را مطرح کنیم. در حین دعوا فقط راجع به همان موضوع بحث می‌کنیم.
- شام و ناهار نپختن و نخوردن نداریم. همه اعضا باید مثل قبل برای غذا خوردن حاضر باشند.
- سلام و خداحافظی در هر صورت لازم است.
- هیچ‌کسی حق ندارد جای خودش را عوض کند.
- هر کسی برای آشتی پیشقدم شود، نفر دیگر باید برایش کادو بخرد.
- حق نداریم اشتباه طرف مقابل را تعمیم دهیم؛ مثلا عبارت تو همیشه. . . ممنوع است چون این کار دعوا را به اوج می‌رساند.
- باید به هم فرصت دهیم که هر فردی راجع به دیدگاهش نسبت به موضوع دعوا پنج دقیقه صحبت کند و طرف دیگر هم پنج دقیقه فرصت پاسخگویی دارد. در صحبت همدیگر نمی‌پریم. اگر حرفی هم باقی ماند باید به فردا موکول شود تا سر و ته بحث مشخص شود.
سهیل رضایی، مدرس حوزه روانشناسی یونگ