مریم السادات حسینی فر
چندیست بخشی از طیف عشق ورزی به ورطه نمایش کشیده شده است. هنگامی که از عشق ورزی سخن گفته میشود به معنای فِرُمی آن منظور عشق به مثابه عشق است به تمام هم نوعان و نه عشق برای کسب منفعت. اما امروزه در گفتگوهای روزمره به دفعات این جمله را میشنویم "عاشقتم"! و یا "عشقم.."!
از فروشنده مترو گرفته تا افراد نزدیک تر برای بدست آوردن مقصودشان و برای غلبه بر تو عاشقت میشوند!
جدا از عشق ورزی هایی که نمایش نیست، چه بسیارند انسان هایی که برای رسیدن به اهداف خود، مدیریت و تاثیرگذاری بر دیگران از عشق ورزی بهره می گیرند. دوستان برای حفظ دوستی خود و صمیمی نشان دادن رابطه ای که شاید دیگر وجود نداشته باشد، همکاران برای پیشبرد اهداف خود، پسران و دختران برای جلب نظر فرد مقابل، برقراری رابطه جنسی، ازدواج، رهایی از احساس تنهایی و...، تظاهر به مهر و عشق ورزی می کنند.
این کنش با اینکه نمادی است اما قابل نقد است. نمادی است چون این افراد با آگاهی، احتساب عملیاتی و تفسیر از موقعیت چنین وانمود می کنند اما واقعی نیست.
تکرار این نمایش ملال آور در زندگی روزمره نتیجه ای جز جدایی هایی زودهنگام، روابط کوتاه و متزلزل، بیگانگی، پریشانی و افسردگی ندارد زیرا این عشق بارور و خلاق نیست.
چرا باید انسان آنقدر ضعیف باشد که برای تاثیرگذاری بر دیگران و رسیدن به اهدافش حاضر شود بالاترین احساس و عاطفه ی انسانی یعنی عشق را وسیله سازد؟!
لبخندهای دروغین، نگاه های عاشقانه ی نمایشی، کلام عاشقانه و عشوه گرانه و هدایایی با هدف های پشت پرده اما در نقاب عشق، همه و همه نشان از انسان بیگانه شده ی عصر حاضر است که نه تنها از عشق ورزی واقعی ناامید شده و برای عشق واقعی ارزشی قائل نیست بلکه برای رسیدن به اهدافش از آن نقابی ساخته تا دیگران را مغلوب خویش سازد!
در حالیکه در عشق ورزی بارور نه تنها مالکیت، سودجویی و غلبه ای در کار نیست بلکه هر چه هست #دهش است و #آزادی و #رهایی و #سرزندگی .